ชีวิตใหม่ของจ้าวโจวหรง

" ก่อนจะทำการใหญ่ เจ้าต้องสืบให้รู้เสียก่อนว่าศัตรูเป็นคนเช่นไร ไม่เช่นนั้นเจ้าก็จะต้องพาคนมา ตาย อย่างในวันนี้ "

"..."

" ดูสิคนพวกนี้ต้องมาตายเพราะความทะเยอทะยานของเจ้าแท้ๆ ช่างน่าเวทนายิ่งนัก หึหึ "

" หึ หากข้ารอดไปได้ ข้าจะกลับมาแก้แค้นเจ้า ข้าจะย่ำยีสนมชั้นต่ำของเจ้าให้มันตายทั้งเป..."

ฉึก!

" อึก! "

ยังกล่าวไม่จบประโยค ลำคอของจ้าวโจวหรงก็ถูกมีดบินอาวุธลับขององค์จักรพรรดิปักเข้าไปเต็มแรงจนมิดด้าม

ไม่!!!

จ้าวโจวหรงเบิกตากว้างอย่างตื่นตกใจ นอนนิ่งจ้องมองหลังคารถม้าโดยที่สายตาคล้ายหาจุดโฟกัสไม่ได้ ในขณะที่มือก็ยังกอบกุมลำคออย่างขวัญผวา 

เขาไม่คิดว่าเพียงคำพูดที่ตั้งใจยั่วโทสะของจ้าวเจาหรงจะทำให้ตัวเองตาย

ที่กล่าวออกไปเป็นเพราะความโกรธบังตา 

เขายังจดจำความรู้สึกตอนที่ถูกมีดบินของจ้าวเจาหรงปักลงมาตรงลำคอ จุดตายจุดเดียวได้อย่างเม่นยำ

เป็นเพราะความทะเยอทะยานของตนที่นำพาคนเกือบแสนคนไปตาย

เมื่อเรื่องราวต่างๆย้อนให้เห็นเป็นฉากๆ นัยน์ตาสีน้ำผึ้งอ่อนจึงกลั่นออกมาเป็นน้ำใสๆอย่างห้ามไม่ไหว ก่อนจะไหลรินลงมาเป็นสายพร้อมกับเสียงสะอื้นฮักจนตัวโยก

เพราะตน ทุกคนถึงต้องตาย จิ่วฉาน ต้องมาตายเพราะความทะเยอทะยานของตนแท้ๆ

" ฮึก! ขอโทษ ข้า ฮึกก ข้า ขอโทษ "

" องค์ชายทรงฟื้นแล้ว องค์ชายของกระหม่อม "

จ้าวโจวหรงที่ได้ยินเสียงของใครบางคนที่ไม่ได้ยินมาเนินนานกว่าสิบสองปีต้องรีบหันใบหน้ากลับไปมอง

แล้วดวงตาที่ยังคงเเดงก่ำก็ต้องเบิกกว้างมากกว่าเดิมเมื่อเห็นข้ารับใช้ในอดีตกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ใกล้ๆ

เหวิน เหวินกงกงจริงๆด้วย

จ้าวโจวหรงรีบลุกขึ้นนั่งหันไปเผชิญหน้ากับขันทีคนสนิทอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

" องค์ชาย... "

" ...เจ้าตายไปแล้ว "

ใช่ เหวินตงตายไปนานถึงสิบสองปีแล้ว ตายในระหว่างเดินทางจากเมืองหนานผิงไปเมืองเฉียนซาน

จำได้ว่าตอนนั้นรถม้าของพวกเขากำลังจะเข้าเมืองเฉียนซานอีกเพียงสองวันเท่านั้น แต่อยู่ๆกลับมีพวกโจรป่าบุกมาปล้น

เหวินตง ปกป้องเขาจนตัวตาย จนเขาสามารถหนีพวกโจรป่าเข้าเมืองเฉียนซานได้ แต่ขันทีที่ดูแลเขามาตั้งแต่เกิดกลับไม่รอดชีวิต

แล้วเหตุใดตอนนี้ถึง...

เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าตนก็ตายแล้ว แววตาที่ตื่นตระหนกจึงค่อยๆสงบนิ่งลง

ใช่ เขาตายแล้ว จึงมาเจอกับอีกคนได้เช่นนี้

" องค์ชายรอง เหวินตงยังมิตายพ่ะย่ะค่ะ เหวินตงจะตายได้เช่นไร ก็พระองค์ทรงประชวรหนักถึงเพียงนี้ เหวินตงยังตายมิได้พ่ะย่ะค่ะ "

ได้ยินเสียงขันทีกล่าวเช่นนั้นรอยยิ้มแสนเศร้าของจ้าวโจวหรงจึงปรากฎออกมา

" แต่ข้าตายแล้ว ข้าพาทุกคนไปตาย มันเป็นเพราะ ฮึก เพราะข้า "

เหวินตงที่เห็นองค์ชายร้องไห้ออกมาอย่างหนักจึงรีบคว้าร่างมาโอบกอดปลอบประโลม

" พระองค์เพียงฝันร้ายเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ ดื่มยาเสียหน่อยนะพ่ะย่ะค่ะ พิษไข้จะได้ทุเลาเบาบางลง "

จ้าวโจวหรงที่ยังสะอื้นไห้อ้าปากรับยาที่มีรสชาติขมเพียงอึกเดียวถึงกับต้องสำลักไอออกมา

โดยมีขันทีคนสนิทคอยลูบหลังให้อย่างเป็นห่วงเป็นใย

" แค่กๆ ขม ยิ่งนัก "

" หวานเป็นลม ขมเป็นยา ดื่มอีกนิดนะพ่ะย่ะค่ะ "

" ด เดี๋ยว "

จ้าวโจวหรงที่ไอจนหน้าแดงรู้สึกทะเม่งๆ

หากตายแล้วเหตุใดถึงยังสัมผัสรสชาติความขมได้

หากตายแล้ว เหตุใดเวลาไอเขาถึงรู้สึกแสบคอแสบจมูกได้เช่นนี้เล่า

มันมีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง

จ้าวโจวหรงเงยหน้ามองขันทีคนสนิทอย่างพิจารณาอีกครั้ง ก่อนมือบางจะค่อยๆเอื้อมไปจับแก้มของเหวินตงเบาๆ

อุ่นรึ

หากตายแล้วร่างกายจะต้องเย็นจัดสิ และหากเป็นวิญญาณก็จะไม่สามารถสัมผัสกายได้เช่นนี้

" เจ้า ยังไม่ตายจริงๆรึ "

เหวินตงถึงกับหลุดยิ้มออกมา 

" เหวินตงยังมิตายจริงๆพ่ะย่ะค่ะ "

แล้วฝ่ามือของเหวินกงกงก็เอื้อมมาโอบแก้มสองข้างของเขา

" องค์ชายรองก็ยังมิตาย พระองค์เพียงประชวรหนักเท่านั้นเอง "

จ้าวโจรหรงถึงกับชะงัก สัมผัสตรงแก้มยังคงอบอุ่น

" แต่ ข้า ข้าถูกมีดบินของจ้าวเจาหรงปลิดชีพไปแล้ว "

เขายังจำได้ว่าร่างเขาล้มลงไปนอนเคียงข้างอยู่กับร่างไร้วิญญาณของจิ่วฉาย

แล้ว แล้ว...เหตุใด...

" พระองค์คงกังวลจนเก็บไปฝันร้าย องค์ชายใหญ่ เอ่อ คือ ฝ่าบาทจะทำทรงทำเช่นนั้นได้อย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ ขณะองค์ชายรองหนีออกจากวังมานานกว่าสามปีแล้ว ฝ่าบาทยังไม่กล่าวโทษประการใดเลย "

สามปีหรือ แต่เขาจำได้ว่าเขาออกมาจากวังหลวงถึงสิบห้าปีแล้วมิใช่หรือ

จ้าวโจวหรงมองเหวินตงนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก้มมองสองมือของตัวเอง

มือตอนนี้มันช่างนุ่มนิ่มไม่มีรอยแข็งกระด่างจากการฝึกฝนวิชาฟันดาบมาก่อนแม้แต่น้อย

แขนก็เล็ก ผิวก็ขาว ไม่ต่างจากตอนที่ยังอยู่ในวังหลวงจริงๆด้วย

เอ๊ะ...หรือว่า

จ้าวโจวหรงตกใจในความคิดของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าเอ่ยปากถามเหวินตงในสิ่งที่สงสัย

" ตอนนี้ เราอยู่ที่ใด "

ถามแล้วมองรอบๆกายในสถานที่คล้ายคุ้นคล้ายไม่คุ้น เหมือนครั้งหนึ่งในอดีตเขาเคยอยู่ในสถานที่เช่นนี้มาก่อน 

" ในรถม้าพ่ะย่ะค่ะ พวกเรากำลังเดินทางไปเมืองเฉียนซาน แต่เมื่อเดินทางออกจากเมืองหนานผิงได้เพียงหนึ่งวันองค์ชายกลับประชวรหนักเสียก่อน ตอนนี้กระหม่อมจึงให้ อาฉู แวะพักระหว่างทางพ่ะย่ะค่ะ "

อาฉู?

อาฉูผู้นี้ก็คือข้ารับใช้ของใต้เท้าอัน และตายไปแล้วเช่นกัน ตายในเหตุการณ์เดียวกับขันที่ผู้นี้ของเขา

ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

" เหวินกงกง ข้า ตอนนี้ข้าอายุเท่าไหร่ "

" ก็ สิบห้าชันษาอย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ "

ได้ยินเช่นนั้นในใจของจ้าวโจวหรงเต้นแรงระรัวขึ้นมาทันที ทั้งตื่นตระหนก ทั้งตกใจ แต่ใดๆแล้ว เขากลับรู้สึกดีใจยิ่งนัก

เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดก่อนหน้านี้ขึ้นคืออะไร เขาฝันถึงเรื่องราวในอนาคต หรือ เขาอาจจะย้อนเวลากลับมาในอดีต

แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร เขาก็ดีใจ ดีใจที่เรื่องทุกอย่างมันยังไม่เกิดขึ้น

ดีใจจริงๆ

' ขอบคุณสวรรค์ ที่ให้ชีวิตใหม่กับข้า ข้าสัญญาว่า จะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับบังลังก์มังกรอีก จะไม่พาใครไปตายอีกแล้ว '

จ้าวโจวหรงแย้มยิ้มกว้างออกมาอย่างโล่งใจ ต่อแต่นี้ไปเขาจะใช้ชีวิตให้ดี มีแต่ความสุข พอกันทีกับการแย่งชิงบังลังก์ เขาจะหันหลังให้กับวังหลวงอย่างจริงจังและถาวรเสียที